Seweryn Krajewski, Piotr Zyla

Witajcie po przerwie. Mam dla Was najgłupszą (ale i najszczerszą) wymówkę dla usprawiedliwienia swojej nieobecności jaką w życiu słyszeliście. Mianowicie: wyjeżdżając z domu nie zabrałam ze sobą skanów autografów, a z doświadczenia wiem, że notki bez skanów nie cieszą się zbytnią popularnością... ;)

Notka nie będzie krótka, a wręcz przeciwnie. Obawiam się, że rozpiszę się jak nigdy, w pewnym momencie wylewając na Was, potencjalnych czytelników, wszystkie swoje złości i gorycze z ostatnich dni. Ale spokojnie, przyjdzie na to czas. Zostaniecie o tym poinformowani odpowiednio wcześniej, więc jeśli nie będziecie chcieli czytać moich przepełnionych wściekłością wypocin, po prostu je odpuścicie. Swoją drogą - jak zapytał kiedyś mój kolega Dejw - ciekawa jestem, czy czytacie moje notki, czy tylko oglądacie zdjęcia i adresy... ;)

Wysłałam: 14.02.2013r. LOR, SASE, zdjęcie

Czekałam 13 dni, dostałam podpisane zdjęcie i... prywatny list od kompletnie obcej mi osoby do drugiej kompletnie obcej mi osoby, rozpakowany, razem z kopertą.

Adres: chyba się Wam przyśniło. ;)

Gdybyście widzieli moją minę, gdy otworzyłam przesyłkę i znalazłam zapisaną drobnym druczkiem kartkę formatu A4 do "kochanej cioteczki". Pomyślałam, że ktoś z biura Pana Krajewskiego wrzucił ją przez przypadek do mojej koperty. Następnego dnia odesłałam list do nadawcy (adres był na kopercie, którą też znalazłam w środku), oczywiście nie czytając go. Mam swoje zasady.

A Pan Seweryn? To mój Geniusz. Jeden z najwspanialszych kompozytorów, autorów tekstów i wokalistów w jednym jakich oglądała polska scena muzyczna.

Muszę, po prostu muszę wkleić jakiś utwór. A że nie mogłam się zdecydować na jeden, wklejam dwa - moje ukochane. W tych przypadkach tekstów nie napisał co prawda Pan Krajewski, ale są cudowne.

Zmieniłam zdanie. Zamiast czterech dodam dziś tylko dwa autografy - notka i tak jest już długa...

Uwaga! W tym miejscu zaczyna się wpis przepełniony wściekłością i nienawiścią oraz ogólnie pojętym "hejtem". Jeśli nie chcesz - nie czytaj. Bardzo możliwe, że jest o Tobie. Z całym szacunkiem.

Wysłałam: 5.02.2013r. LOR, SASE

Czekałam 17 dni, dostałam podpisaną kartę sportowca.

Adres: nie. Sori.

Ten Pan nazywa się Piotr Żyła i jest sportowcem. Nie pajacem, nie showmanem, tylko skoczkiem. I to piekielnie dobrym. Chcę go przedstawić, bo jak widzę na którymś z kolei blogu tekst w stylu "ten autograf jest od polskiego sportowca znanego głównie ze śmiesznych wypowiedzi" to zalewa mnie krew jasna, przejrzysta i ognista.

W tym momencie bardzo żałuję, że nie dodałam tej notki jakiś miesiąc temu, gdy tylko dostałam ten podpis. Teraz przecież Piotrek jest gwiazdą, wybitnym sportowcem (bo przecież dwa razy stał na podium, jej, natychmiast trzeba go docenić), ulubieńcem tłumów, ma tysiące wiernych fanów na fejsie i tak dalej. To nic, że dwa miesiące temu było ich o kilkadziesiąt/set tysięcy mniej. To nic, że gdy nasza drużyna jeszcze do niedawna - jakby nie patrzeć - "klepała bulę" a ja im kibicowałam, to wszyscy pukali się w czoło. To nic, że teraz ci sami ludzie uważają się za najwierniejszych kibiców.

To nie jest tak, że ja im bronię, czy coś. Wiadomo, każdy się cieszy, gdy "nasi" odnoszą sukcesy. Tylko boli mnie, gdy widzę pseudokibiców najgłośniej piejących z zachwytu. Skoki narciarskie to coś, co traktuję bardzo, bardzo serio. Chyba najbardziej na świecie. I - do jasnej cholery! Zobaczymy, gdzie będą ci nowi fani, gdy za kilka miesięcy/lat polscy zawodnicy (odpukać w niemalowane) stracą formę, albo gdy Piotrek (o ile jest to możliwe) przestanie udzielać "śmiesznych wywiadów, z których głównie jest znany". Jeśli zostaną, w myśl zasady "dumni po zwycięstwie, wierni po porażce" - będę przeszczęśliwa. Jeśli nie - ludzi nie zmienię. Ale przynajmniej mogę sobie ponarzekać.

Dziękuję za uwagę.

Pozdrawiam

M.J.