Hurts, Anna Maria Jopek

Chyba za mocno Was rozpieszczam, notki w tak krótkim odstępie czasowym? Odzwyczaiłam się od tego. I Wy pewnie też.

Cóż, znalazłam wolną chwilę między nauką z historii literatury a nauką z kultury języka i forma odpoczynku, jaką wybrałam była oczywista: notka.

Podpis został zdobyty osobiście w warszawskim Empiku.

A ludzi było co niemiara. Serio, powrót do przeszłości jak znalazł, tylko te wysypujące się produkty z półek trochę nie pasowały mi do obrazka. "Ogonek" zakręcał jakieś sześć, może siedem razy, panował rygor i surowe ograniczenia, a słyszałam nawet o Panu z paralizatorem.

Ale grają całkiem fajnie (przy całej mojej niechęci i antypatii do słowa "fajnie"). Zalatuje trochę latami osiemdziesiątymi, moją absolutnie ulubioną dekadą pod względem, hm, kulturalno-dźwiękowym. ;)

Podpisy zostały zdobyte osobiście po koncercie w mojej małej miejscowości.

I przy okazji się w niej zakochałam. Okej, to zabrzmiało dziwnie, więc precyzuję: w jej muzyce, niebywałej muzykalności, ogromnym talencie, charyzmie, scenicznym zachowaniu i... panu basiście. ;)

Gdy zobaczyłam ogłoszenie o jej koncercie, z zaskoczeniem stwierdziłam, że tak naprawdę nie znam jej twórczości. Kupiłam więc dwa bilety i pozwoliłam się zaczarować.

Z tego miejsca chcę zdementować wszystkie stereotypy, jakoby AMJ była i tworzyła muzykę "nudną i monotonną". Jest bardzo etniczna, często melancholijna, ale po prostu nie jest dla każdego. Muszę też dodać, że miała absolutnie genialnych muzyków i pomimo tego, że występowali tylko we trójkę, efekt był lepszy niż przy całej filharmonii. ;)

Gdybyście mieli okazję: idźcie. Posłuchajcie. Jeśli usiądziecie w pierwszym rzędzie, to zostaniecie też obsypani serduszkowym konfetti.

 

Pozdrawiam
M.J.