Wlodzimierz Szaranowicz, Helen Mirren, Kevin Bacon

Sprawa wygląda tak: mój humor jest dziś wybitnie nieciekawy. Wiem, że mało Was to interesuje, więc możecie przewijać tę część tekstu. Śmiało. Dalej. Jeszcze dalej. Aż do zdjęć. A ja sobie ponarzekam.

Narzekania wbrew pozorom nie będzie dużo. Chociaż takie stwierdzenie jeszcze nigdy się nie sprawdziło, a ja za każdym razem zostaję oskarżana o kłamstwa... cóż.

Ogólnie jest do bani. Wszystko jest do bani. Mam tylko nadzieję, że mój permanentny pech świadczy o mojej inteligencji - tak w opozycji do ludowej mądrości "głupi ma zawsze szczęście". Jeśli tak, moje IQ ma pewnie z 300 punktów (właściwie jaka jest możliwa maksymalna liczba?). Jakby było mało, zaczęła się wiosna, w powietrze wzbiło się wszelkiego rodzaju pyłkopodobne paskudztwo i od razu wylądowałam w chusteczkach, zakichana, zasmarkana i zakaszlana. Ave, wiosno. Och, jak dobrze, że przynajmniej mam Lady Pank w głośnikach. Chociaż tyle szczęścia.

Wysłałam: 12.03.2013r. LOR, SASE, zdjęcie

Czekałam dziewięć dni, odpowiedź dostałam listem poleconym w "firmowej" kopercie - moje SASE było w środku, nienaruszone.

Adres: TVP Sport

Okej, ten facet to ikona. Legenda. Mistrz. Geniusz. Idol. Nie ma drugiego takiego, przynajmniej w dziedzinie, którą sobie najbardziej upodobał (dla niewtajemniczonych: skoki narciarskie). Jejku, kocham go i bardzo, bardzo żałuję, że komentuje teraz tak rzadko. Tyle wspomnień! Tyle wspólnych przeżyć!

Te jego emocje, to odpływanie myślami w kompletnie inny temat... Tego się nie tłumaczy, to trzeba poczuć. ;)

Wysłałam: 16.03.2013r. LOR, SASE, zdjęcie

Czekałam trzynaście dni.

Adres: via 'The Audience' (chyba już nieaktualny)

Jejku. Taka aktorka. Wiecie, ja naprawdę czasem gdy wyjmuję z kopert podpisy nie wierzę w to, co widzę. Ja, z moim pechem? Takie podpisy?! Jej. Ta Pani jest wspaniała, piękna, tak bardzo utalentowana! Cudowna nie tylko w "Królowej", ale i "Dziewczynach z kalendarza" czy ostatnim "Hitchcocku".

Może na zdjęciu tego nie widać, ale z lewej strony jest dedykacja. :)

Wysłałam: 23.02.2013r. LOR, SASE, zdjęcie

Czekałam dwadzieścia pięć dni.

Adres: via 'The Following' (chyba już nieaktualny)

Oglądaliście "Footloose"? Ale tę oryginalną wersję z '84 roku, nie remake sprzed dwóch lat. Nie? Jeżu drogi, natychmiast mi to nadrobić! Lata osiemdziesiąte to cudowna dekada, a ten film nią kipi! A oto Ren MacCormack. Trochę się postarzał, ale powiedziałabym, że czas zadziałał na jego korzyść. If you know what I mean. :3

No i proszę, mój humor uległ pewnej poprawie. Muszę robić to częściej. To jest, pisać notki. I chyba nawet mam jeszcze jakieś podpisy w zanadrzu (ale uprzedzam, że notka może pojawić się dopiero w majówkę!). ;)

Pozdrawiam

M.J.

L. Pavarotti, E. Krakowska, E. Jungowska, J. Polomski, J. Tylman, M. Schmitt, R. Moss

Skończy się na tym, że tytuł będzie dłuższy od samej notki. :(

Wszystkie podpisy pochodzą z wymiany z Andrzejem, któremu po raz kolejny bardzo serdecznie dziękuję (jeśli to czyta).

Okej, zdjęcia w zasadzie mówią same za siebie. :)

Co do autentyczności - autograf Pana Połomskiego z jednej strony jest nadrukowany, z drugiej autentyczny. Także podpis Ronna Mossa wydaje mi się być autopenem, ewentualnie pre-printem, ale pisałam kiedyś do tego Pana (dla niewtajemniczonych - Ronn Moss to Ridge z "Mody na sukces" ;) ) i nie doczekałam się odpowiedzi, więc czym by to nie było - jestem zadowolona. :)

Kocham tę piosenkę - tak a'propos pierwszego podpisu. ;)

Pozdrawiam
M.J.

Hurts, Anna Maria Jopek

Chyba za mocno Was rozpieszczam, notki w tak krótkim odstępie czasowym? Odzwyczaiłam się od tego. I Wy pewnie też.

Cóż, znalazłam wolną chwilę między nauką z historii literatury a nauką z kultury języka i forma odpoczynku, jaką wybrałam była oczywista: notka.

Podpis został zdobyty osobiście w warszawskim Empiku.

A ludzi było co niemiara. Serio, powrót do przeszłości jak znalazł, tylko te wysypujące się produkty z półek trochę nie pasowały mi do obrazka. "Ogonek" zakręcał jakieś sześć, może siedem razy, panował rygor i surowe ograniczenia, a słyszałam nawet o Panu z paralizatorem.

Ale grają całkiem fajnie (przy całej mojej niechęci i antypatii do słowa "fajnie"). Zalatuje trochę latami osiemdziesiątymi, moją absolutnie ulubioną dekadą pod względem, hm, kulturalno-dźwiękowym. ;)

Podpisy zostały zdobyte osobiście po koncercie w mojej małej miejscowości.

I przy okazji się w niej zakochałam. Okej, to zabrzmiało dziwnie, więc precyzuję: w jej muzyce, niebywałej muzykalności, ogromnym talencie, charyzmie, scenicznym zachowaniu i... panu basiście. ;)

Gdy zobaczyłam ogłoszenie o jej koncercie, z zaskoczeniem stwierdziłam, że tak naprawdę nie znam jej twórczości. Kupiłam więc dwa bilety i pozwoliłam się zaczarować.

Z tego miejsca chcę zdementować wszystkie stereotypy, jakoby AMJ była i tworzyła muzykę "nudną i monotonną". Jest bardzo etniczna, często melancholijna, ale po prostu nie jest dla każdego. Muszę też dodać, że miała absolutnie genialnych muzyków i pomimo tego, że występowali tylko we trójkę, efekt był lepszy niż przy całej filharmonii. ;)

Gdybyście mieli okazję: idźcie. Posłuchajcie. Jeśli usiądziecie w pierwszym rzędzie, to zostaniecie też obsypani serduszkowym konfetti.

 

Pozdrawiam
M.J.